هرگز فکر نمی کردم،‌ به چنین بن بستی بر بخورم، چه بن بست

غمگینی . چه تلخ است،  چه تاریک است

چه تنفر آور است و... وای چگونه رها یابم،  هر چه مشت بر دیوار

سخت این بن بست می زنم چرا فرو نمی ریزد .

خدایا هر که مرا به سوی این بن بست سوق می دهد نیامرز!!

چگونه من درمانده ام،  خسته و ناتوان !!!

خدایا خسته ام خسته تر از آنچه تو می دانی .....

نالانم نالانتر از آنکه تو دیده ای .....

پریشانم پریشان تر از آنکه تو می شناسی .........

و تشنه ام تشنه تز از تشنه ها........................

 

!!!!!!

حس می کردم دلم تنهاست ...


آمدم شکوه کنم از آن .....


ولی ندایی آمد و گفت:
 

از چه نالی دل من در درون دل تو تنهاست

 وای که در این شب تلخ در این شب طولانی باید چگونه گذر کنم در این شب سرد میون ظلمت من می گذرم. چقدر تلخ است بی پناهی،غریب بودن ،تا 
 بی نهایت تنها بودن.
من آن رانده شده، که کوچه ها را پشت سر می گذارم تا به جایی رسم که ببینم غریبی از غربت می نالد و یاری از یاوری و من از دنیا.! این چشم ها که اینگونه بر من خیره می شوند،نمی دانند در پس این چهره رنگ پریده قصه تلخی از جدائیهاست این چشمها در جستجوی گمشده ای است و این اشک که در انذار شما فرو می ریزد از درد سوزش قلبی است که عمری سوخته و درونش خاموشی نیست و این لبهای بسته در قفل یک رازیست و این قدمهایی که لرزان و با احتیاط می رود و جاده بی پناهی را طی می کند . باید بر من خیره شوید، زیرا تاکنون انسانی همانند من ندیده اید که هر جا که قدم
می گذارد در میان مردم ،در داخل اتوبوس و در هیاهوی بازار بر روی گونه هایش دو قطره اشک جایگزین دو نگین باشد. بله درد بی کسی،درد طرد شدن از زندگی چشمها تبدیل به رویایی عظیم می شود. و هیچکس تنواند فهمید
نعره ی درد مرا زیرا که در گلو پنهان است فقط چشمهایم گویای آن است.
می توانم با شهامت گویم که بیزارم . من از همه کس بیزارم ،بیزارم از همه جا و بیزارم از همه دنیا . زیرا دنیا طردم نمود و زندگی شکستم داد و انسانها سوزاندن قلبم را.... 
                                                               من گریان 
                                                               ۶۲/۸/۳۰
                                                          ۸:۲۵ دقیقه شب 

...

می خوام آب بشوم برم میون هزاران قطره آب برم تو دل دریا ببینم زندگی آبها مثل منه !

می خوام برم تو دهان ماهیها ببینم قلبهای اونا هم مثل من شکسته !

می خوام ابر بشم برم تو آسمون ستاره ها را رو خودم بچینم دور موهام حلقه ای از ستاره ههای نقره ای درست کنم به ماه سلام کنم تو چشماش نگاه کنم ببینم چشماش مثل چشای من خیسه ، آب داره، شر شر اشک می ریزه !

می خوام برم روز بشم تا خورشید خانم به دیدنم بیاد اونوقت شاید یواشکی دلشو ببینم ببینم مثل من سوخته و شاید همیشه در حال سوختن باشه!

می خوام برم یک درخت پیر لخت باشم که شاید پرنده ای خسته بر روی من بنشیند آنوقت ازش خواهم پرسید پس همسفرت کو؟! انوقت اون به من بگه همسفرم خیلی وقته به سفرش پایان داده منو میون گلها تنها گذاشت. چشمش به هزار گل وحشی وپرنده زیبا افتاد و منو اونجا رها کرد دلمو خون کرد حالا من تنها روی شاخه های خشکیده تو نشسته ام . بهش خواهم گفت ای پرنده، تو همه اگر شاخه ای خشک از من دیدی از روی من پرواز می کنی چون تو قلبها عشق و وفا از بطن تولد کشته شده و نامهربونی متولد شده و بهش این پند و میدهم که :

                                     گر می خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد

                                         خواهان کسی باش که خواهان تو باشد

**************



**************

همیشه  خود را در این دنیا تنها حس می کردم و هیچوقت طعم خوشبختی را نچشیدم ولی بدبختی و ناکامی مونس من بودند. گویا کلمه خوشبختی اصلا برای من مفهومی نداشت و با آن نا آشنا بودم ولی بدبختی را به خوبی
می شناختم زیرا رشته ای ناگسستنی از مهر و محبت بین من و او بوجود آمده بود! از موسیقی لذت می بردم زمانیکه آهنگ حزن انگیزی می شنیدم در خود فرو میرفتم و مانند پرنده سبکبالی بال زنان اوج میگرفتم و به میان فرشتگان آسمانی پرواز میکردم و خود را فارغ از هر درد و رنجی می پنداشتم. من در زندگی باختم و همیشه از اینکه انسان آفریده شده بودم مینالیدم چون از زمانیکه چشم گشودم جز یگانه با من و تنهایی شکست و ناکامی ، یاس و ناامیدی چیزی ندیم زمانی پروانه خوشرنگ امید را در میان رویاهای زیبا و آرزوهای بی پایانم بپرواز در می آورم و تبسم خفیفی بر لبانم آشکار میشد و چون نا امیدی، امید گم گشته خود را می یافتم و زندگی را با تمام زیباییها و عظمتش در چشمان افسونگر و فریب دهنده دنیا می دیدم اما بتدریج ابرهای

 ناامیدی آسمان شفاف و پرستاره زندگی ام را فرا گرفت و ستاره های شادی و شادکامی در زیر آن پنهان شد و نیستی و  نابودی بر سرم سایه افکند و خود را حقیر و ناچیز شمردم و از آینده مبهم و تاریک خود بیمناک گشتم. از همه کس و همه چیز بدی دیدم و دنیا را مطرود شمردم .زیرا حقیر بودم، تنها بودم و گویا دادگاه سرنوشت مرا بدون گناه محکوم کرده بود و از دیار خوشبختی تبعیدم نموده بود. من شبها ، مدتها چشم به آسمان  می دوختم و به جستجو می پرداختم تا بالاخره ستاره اقبالم را می یافتم ولی آنرا هر روز پریده رنگ تر و کم نور تر از روز پیش می دیدم و این به من نوید می داد که به زودی برای همیشه افول خواهد گشت و بوسه بر لبان ظلمت و نیستی خواهد زد و در دنیایی دیگر نور افشانی خواهد کرد. هر چه بیشتر وارد زندگی می شدم بر غمهایم افزوده می گشت تا زمانیکه هیچ نمی فهمدم و در دریای جهل و نادانی غوطه ور بودم و به همه کس و همه چیز خوش بین بودم ولی از زمانیکه دانایی جایگزین نادانی گردید کم کم بدبینی در وجودم ریشه دوانید تا دیگر ذره ای از خوشبختی در نهاد پر از گناهم باقی نماند. حتی به چشمهایم اعتماد نداشتم زیرا مرا به سوی گناه با لذت بی پایانش هدایت  می کردند. ای کاش کور بودم ، کر بودم و لال بودم تا دیگر چیزی را نمی دیدم، نمی شنیدم و نمی گفتم . ای کاش هرگز انسان خلق نمی شدم و رنجهای دنیا را در خود ذخیره نمی کردم و بدی و کینه و نفرت و بیگانگی را در چشمان دیگران نمی دیدم . چرا ما انسانها یا در حقیقت شیطانها و عروسکهای انسان نما شادی را برای خود می خواهیم و درد و رنج را برای دیگران خواهانیم . چرا ما انسانها یا در اصل سر منشاء پلیدی ها، زشتی ها، نفرتها را رنج دیگران لذت می بریم و از بیچارگی آنها شادمان  می گردیم و از گریه آنان می خندیم و اگر بتوانیم امید را دردلشان نابود  می نماییم و ناامیدی را به دلشان می نشانیم. زمانی آرزو
می نمودم عمر جاویدان داشته باشم و هرگز نمیرم زیرا مرگ را پایان شادیها و خوشیهای نامفهوم زندگی می پنداشتم و گاهی از زندگی دل می بریدم و آرزوی مرگ می نمودم . تا بلکه  فنا و نیستی و رنجهایم پایان بپذیرد چون با مرگ درد و رنج و بدبختی و ناکامی نابود میشود و از بین می رود. هنگامیکه از زندگی بیزار می شدم و نفرتم را نثارش می کردم لحظه ای بعد پشیمان  میشدم زیرا این گناه زندگی نبود و گناهکار واقعی خودم بودم که زندگی را هم به خود و هم به دیگران تلخ می کردم. زیرا زندگی با تمام ناهمواریها و ناملایماتش دوست داشتنی می باشد .

گفته هایم را کسانی می فهمند که یک قدم با مرگ بیشتر فاصله ندارند . من پاکی را دوست داشتم ولی هرگز پاک نبودم . باران گناه زمین را می شوید و

اشک گناه آدمی را. منهم زمانیکه سنگینی گناه رنجم می داد برای فرار از آن به اشک پناه می بردم و بر بدختی خود می گریستم و لحظه ای بعد خود را چون یکی از ملائک ملکوتی آسمان می یافتم.

الهی!!!



باشی....



بسیار باشی...



بشرط آنکه...... 




با من یار باشی!!!

عشق آغاز تو تنم           وسعت پنجره ها               جای فریاد منه

مشت سنگی غمت       شیشه ها رو می شکنه     مرغ خوشبختی دیگه

از تو خونه پرگشود          ولی تا لحظه ی مرگ          دل من یاد تو بود

یاد اون روز های خوب      توی اون کوچه ی تنگ         که می گفتی واسه من

قصه از عشق یه رنگ       باغ خاطرات من                حالا غرق پاییزه

برگهای دفتر من             داره کم کم می ریزه          زیر لب زمزمه کردم

دیگه وقت رفتنه              پاییزه من رسیده              « نوبت مرگ منه »

                                        ***********

 
گل سرخی به او دادم

گل زردی به من داد

برای یک لحظه ناتمام

قلبم از تپش افتاد....

با تعجب پرسیدم ، مگر از من متنفری؟؟؟

گفت باور کن نه!

ولی چون تو را واقعا دوست دارم نمی خواهم بعد از آنکه کام از من

گرفتی برای پیدا کردن گل زرد زحمتی به خود هموار کنی !!!!

بودی یا نبودی

با دلی شاد به امید وصالی که ندیم
آمدم تا به سرای تو و در خانه نبودی 
                                                   

                                                           حلقه بر در زدم و از تو جوابی نشنیدم  
                                                                  بلکه بودی و در خانه برویم نگشودی
اشک زد حلقه بچشمم و آهم به لب آمد
ناگهان غیب تو بست به دل راه امیدم
                                                                   نا امیدانه زدم تکیه بر دیوار ز حسرت
                                                                   ناامیدی نکشیدی که بدانی چی کشیدم
با دو صد هزار عذرو به جبران گناهی که نکردم
گریه ها کردم و بر آتش دل اشک فشاندم
                                            یادگار تو همان حلقه ی زرد زیبایی رانگهی کردم        
                                                         ز آن پس روی آن چند نگین از گهر اشک فشاندم
ناگریز اشک فشان
 غمزده از کوی تو رفتم
                                                            ناامیدانه ز دل آه غریبانه کشیدم  
                                                                  تا بسوک دل تنها شده مستانه بگریم
نیم جان پیکر خود جانب میخانه کشیدم 
من به تو زنده ام و بی تو دلم خانه مرگست
                                                            تو مرا گرمی عشق تو مرا نور امیدی
                                                            زندگی بی تو مرا نیست بجز شام سیاهی                         
                             
                             ¤ تو مرا پرتو مهری... تو مرا بخت سپیدی¤